Μια έρευνα της αγγλοϊρλανδικής ειρηνευτικής διαδικασίας
Μια μέρα, την άνοιξη του 1994, έφυγα νωρίς από τη δουλειά από το Ίδρυμα Επιχειρησιακής Ανάλυσης Άμυνας, West Byfleet. Καθώς έβγαινα έξω, για να μην επιστρέψω ποτέ, πέρασα από όλο το προσωπικό ασφαλείας, όπλα, σκύλους, συρματοπλέγματα και κάμερες, το We Wait and We Wonder του Phil Collins έπαιζε από το BBC Radio 1 στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου. Το τραγούδι φαινόταν μια οδηγία για την πορεία δράσης μου: να μπω στην ειρηνευτική διαδικασία. Πολλά χρόνια αργότερα Ιρλανδοί φίλοι μου είπαν ότι η εξήγηση για τη συμπεριφορά μου (μετά το άκουσμα αυτού του τραγουδιού) ήταν ότι είχα "the calling" που μαζεύω ότι φέρνει τους Ιρλανδούς πίσω στο νησί της Ιρλανδίας. Δεν είχα βρει ακόμη ότι το DNA μου έδειχνε ότι είμαι κατά 31% Ιρλανδός/Σκοτσέζος χωρίς πρόσφατο σκωτσέζικο συγγενή εξ αίματος. Οι υποενότητες εδώ παρέχουν μια αισίως καλλιτεχνική περίληψη του πού έχω φτάσει το 2019. Γιατί; Λοιπόν, ίσως επειδή το ακόλουθο πρότυπο από την κατευθυντήρια γραμμή σχιζοφρένειας NICE λέει αυτό:
Οι στόχοι των θεραπειών τέχνης θα πρέπει να περιλαμβάνουν: Δίνοντας τη δυνατότητα στα άτομα με σχιζοφρένεια να βιώσουν τον εαυτό τους διαφορετικά και να αναπτύξουν νέους τρόπους σχέσης με τους άλλους.
Ή αντίστροφα, ώστε να μπορέσουν οι λαοί με «σχιζοφρένεια» για να βιώσουν οι ίδιοι με διαφορετικό τρόπο και να αναπτύξουν νέους τρόπους σχετικά με άλλοι χρησιμοποιούν τις τέχνες θεραπείες. Το κόστος της αναπηρίας ψυχικής υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου υπολογίστηκε σε 110 δισεκατομμύρια λίρες το 2013 και αυτό δεν περιλαμβάνει φυσικά την Ιρλανδία ή άλλες χώρες των οποίων το DNA εντοπίστηκε στο δικό μου www.ancestry.co.uk (βλ. εικόνα): 60% Άγγλοι/βορειοδυτική Ευρώπη, 31% Ιρλανδοί/Σκοτσέζοι, 7% Νορβηγοί, 2% Σουηδοί, με κάτι που συμβαίνει βορειοδυτικά!
Song for Ireland, ένα αγγλικό τραγούδι που γράφτηκε από τους Phil και June Colclough
